Het boek “Ze hebben mijn zoon vermoord” vertelt het hartverscheurende verhaal van de vader van Sanda Dia, een jonge student die tragisch om het leven kwam tijdens een ontgroeningsritueel in België.
Hij vertelt daarin onder meer hoe hij in België terechtkwam, waarom hij zolang zweeg na het overlijden van zijn zoon, hoe hij het proces beleefde en over racisme en klassenjustitie.
Vijf jaar na zijn dood doet de vader zijn relaas. En dat is bij momenten echt beklijvend. Ik heb het boek gekocht omdat ik na het proces een bittere nasmaak had. De nasmaak van klassejustitie zeg maar. De vele standpunten hieromtrent heb ik gelezen en overdacht maar de bittere nasmaak blijft. Voor mij blijft het klassejustitie. Het ‘ons kent ons’-verhaal en geld dat altijd gelijk krijgt of toch veelal.
Ousmane Dia, de vader zelf, neemt de lezers mee op een emotionele reis door het rouwproces en de zoektocht naar gerechtigheid voor zijn zoon. Haten doet hij niet zegt hij maar hij is wel kwaad en vooral op de ouders van de Reuzegommers. Je zou kunnen zeggen, stelt hij, dat de Reuzegommers de slachtoffers zijn van hun ouders.
Met ‘Ze hebben mijn zoon vermoord’ haalt de vader van Sanda de stenen uit de muur die hij rond zichzelf bouwde. Een rauw gebed van gemis, vedriet en opgekropte boete. Over de liefde voor Sanda,
Uit het boek :
“In juni 2011 kregen drie Reuzegommers vierhonderd euro boete, omdat ze een varken bleekwater lieten drinken, een sigaret in zijn bek stopten, een kogel door de kop schoten, slachtten, alles filmden.
Op 26 mei 2023 kregen achttien Reuzegommers vierhonderd euro boete en nog wat uren werkstraf voor de dood van Sanda.”
Mij heeft dit boek(je) me alleen nog meer overtuigd van het bestaan van ongelijkheid, racisme en klassejustitie.
Laat een reactie achter