In Huiswerk – dat zijn wereldpremière beleeft in het Nederlands – vertelt Geoff Dyer ons over zijn gelukkige jeugd in het Engeland van de jaren zestig en hoe hij die als slim baasje ontgroeide.
Geoff Dyer wordt in de jaren vijftig geboren in Cheltenham, als enig kind van een moeder die in een schoolkantine werkt en een vader die bouwkundig ingenieur is.
Op zijn elfde wordt hij toegelaten tot een grammar school, een middelbare school die hem voorbereidt op de universiteit. Die stap verandert zijn leven drastisch. Als opgroeiende student, die naar optredens gaat en zijn eerste romances beleeft, voelt hij de culturele afstand tussen hem en zijn afkomst steeds groter worden.
Herkenbare herinneringen
Over badiminton spelen. De speelgoedrackets waren zo slap bespannen dat ons spel telkens abrupt stopte als het rubberen pluimpje in plaats van weg te kaatsen van de snaren, er onbeweeglijk bleef insteken als een gevangene.
Over de voorkamer. Eén avond om de twee jaar gebeurde er iets buitengewoons: dan werd de voorkamer wél gebruikt. Het ene jaar op tweede kerstdag ontvingen de zus van mijn vader, tante Dink, een haar man oom Eric, een groep familieleden in het huis in Shurdington: het jaar daarop kwamen kwamen ze allemaal naar ons toe, naar onze voorkamer. Hoe moet die kamer hebben uitgekeken naar die tweejaarlijkse opstanding, die sociale verrijzenis uit – of juister in – de lege graftombe van zichzelf.
Over erfenissen. Er werd zoveel vete, wrok, tweespalt en wrevel onthouden en in het graf en nog verder meegenomen. Nadat mijn grootvader was hertrouwd, werd hij nooit meer Tot Glendale Villa toegelaten, en Yo, de dochter die hij had met zijn tweede vrouw, evenmin. Gedwarsboomde verwachtingen in verband met erfenissen waren nog zo’n constant overlopende bron van bitsheid.
In Huiswerk doet Geoff Dyer het relaas van zijn jeugd en buigt zich over de vraag wat het betekent om volwassen te worden in het Engeland van de jaren zestig en zeventig. Het is geen verhaal van achterstelling en tegenslagen, maar een viering van de mogelijkheden die het naoorlogse Engeland hem heeft geboden.
Dyer beschrijft op hilarische wijze hoe moeilijk de relatie tussen pubers en ouders kan verlopen. De echte kloof heeft niet zozeer te maken met een generatieconflict, maar met de sociale opgang van de zoon. Het overstijgen van zijn ouders. De scholing leidt tot afstand en verwijdering. Wie slaagt voor het eleven-plus examen mag naar het de grammar-school. Het eleven-plus examen: de grote verdeeldheidzaaier, de voorbeschikker.
Het doet mij helemaal denken aan de boeken van Edouard Louis. Maar deze van Dyer zijn optimistischer van aard. Hij trekt ook niet zo van leer tegen de maatschappij zoals Edouard Louis zeker doet in zijn boek ‘Ze hebben mijn vader vermoord.’ Er is bij Geoff Dyer ook geen huiselijk geweld, noch wordt er gedronken. Er is ouderlijke liefde en Dyer wordt ook niet gepest op school.
Geoff Dyer (1958) geldt als een van de beste Engelstalige non-fictie schrijvers van het moment. In zijn werk behandelt hij een indrukwekkende diversiteit aan onderwerpen. Bij TZARA verschenen eerder van de schrijver ‘ De laatste dagen van Roger Federer’ en ‘Uit pure woede’.
Huiswerk. Een jeugd in Engeland is vertaald door Ivo Verheyen. En bijzonder fraai uitgeven door Tzara. Prijs 29,90 Euro. Maar daar heb je wel 320 bladzijden puur vertelplezier voor.
Laat een reactie achter