In het radioprogramma Pompidou op Klara bij Nicky Aerts had Grunberg het over de drie V’s waarvan het mensenleven doorspekt lijkt: verleiding, verraad en verlies.
In zijn laatste boek het aanwezige been onderzoekt Arnon Grunberg met mededogen, humor en niet-aflatende interesse in zijn lotgenoten de mens die telkens weer vatbaar blijkt te zijn voor allerlei soorten verleidelijkheid. En daar dan ook wel de verregaande gevolgen moet van dragen. Je leest een bundel verhalen (24) waarin mensen proberen goed te doen — of tenminste ze proberen niet te falen —, maar telkens struikelen ze weer over hun eigen zwakheden, verlangens en illusies.
Zo is er een vrouw van middelbare leeftijd, werkzaam voor een N.G.O. die vanuit een oorlog geteisterd land een kind naar het Westen probeert te smokkelen. Ze brengt met het kind de nacht door in het hotel. ’s Ochtends blijkt dat in de nacht het dictatoriale bewind is verdwenen: ‘Opgelost, helemaal opgelost. Zoals suiker in de thee.’ Wie het kind is en waarom zij zich over hem heeft moeten ontfermen, wordt pas daarna duidelijk.
Kunstenaar Cole die niet aan de bak raakt met zijn artefacten wordt verzekeringsmakelaar.
“‘Sommige mensen in de kerk vonden het ongepast dat Cole tijdens de dienst verzekeringen verkocht, maar de dominee had tussen neus en lippen verklaard: ‘De Heer kan niet voor alles zorgen. Hij wil dat we ons goed verzekeren’. Daarmee was de zaak afgedaan.”
Een vereniging van buurtbewoners, allemaal huiseigenaren en bovendien ook nog veganisten, komt samen om de oprichting van een monument te bespreken, een kunstwerk als ode aan de vermoorde dieren. Helaas is de kunstenaar – die de opdracht kreeg van de gemeente – een vleeseter.
“De vereniging moet met meerderheid van stemmen nieuwe leden toelaten tot hun community en soms zijn er discussies. We kunnen ons herinneren dat een gezinnetje – twee vaders, twee dochters – een huis wilde kopen, het hoekhuis waar Chris later met zijn honden en zijn dierbaren is neergestreken, en éen van die vaders zei tijdens het intakegesprek:’We moeten eerlijk zijn, we eten weleens een visje.’ Ze werden weggestemd.
De verhalen in dit boek schreef Grunberg in de periode 2013 tot nu. Dat was een bewogen episode in het leven van de schrijver: zijn moeder overleed en hij werd zelf vader.
Maar het ouderschap in zijn boeken verloopt bij Grunberg zelden probleemloos. Typerend is wat dit betreft het verhaal over een decorontwerper die een relatie krijgt met een actrice, die een kind heeft uit een eerdere verhouding. De decorontwerper ontfermt zich over het jongetje als zijn geliefde voor filmopnames in Berlijn zit. Hij reist met het kind alvast naar Duitsland, waar hij in een provincieplaats een hotelkamer huurt in afwachting van de terugkeer van de moeder. Daar neemt het verhaal een tragische wending!
Er staan prachtige zinnen in de verhalenbundel zoals:
‘Hij is uit de tijd gevallen, maar dat was al zo bij zijn geboorte.’
‘In het diepst van mijn gedachten ben ik een geograaf van andermans ziel.’
Grunberg zoals we hem kennen: origineel, uitstekende verhalenverteller, meedogenloos, wrang en grappig.
Het Aanwezige been verhalen verscheen bij Van Nijgh & Ditmar.
Laat een reactie achter