Ik ben al meerdere keren in het BPS22 geweest, maar ik had er nog niet eerder een fototentoonstelling gezien. Dat is ook niet zo vreemd, want in Charleroi bevindt zich al een gerenommeerd fotografiemuseum. Mensen komen van heinde en ver om daar de diverse exposities te bekijken.
Toch maakt het hedendaags kunstencentrum nu een uitzondering, omdat de werken van Hervé Charles bijzonder groot van formaat zijn en dus ideaal voor de ruime zalen van het BPS22. Het fotografiemuseum is daarentegen ondergebracht in een oude abdij, waar de ruimtes eerder klein zijn.
Albedo is een Latijnse term die gebruikt wordt om het reflecterende vermogen van een oppervlak aan te duiden. Hoe meer een oppervlak het licht dat het ontvangt weerkaatst, hoe hoger de albedo. De albedo is dus een doorslaggevende factor in klimaatbeheersing, aangezien dit een invloed heeft op de hoeveelheid energie die onze planeet bereikt.
De titel van deze eerste museumtentoonstelling van Hervé Charles (Nijvel, 1965) vat dus het milieubewustzijn van de kunstenaar goed samen, maar verwijst ook naar de reflecties rond zijn medium, de fotografie, dat onlosmakelijk met licht verbonden is. Licht is namelijk het basismateriaal van alle fotografen, omdat het een afdruk nalaat op een lichtgevoelige plaat (analoge camera) of elektronische pixels (digitale camera). Hervé Charles gebruikt beide technieken om fragmenten van natuurlijke landschappen vast te leggen. De aarde staat omwille van alle veranderingen en transformaties die ze ondergaat centraal in zijn werk sinds het begin in de jaren 1990.
De kunstenaar zet ons zo aan om vulkanen te bewandelen, om onze blik te werpen op olievlekken, woekerende algen, bosbranden, stormschade, mijnbouw enzovoort. De expo is geen retrospectieve, maar blikt met zijn nieuwe werken, namelijk immersieve video’s, terug op zijn oudere werken, waarbij de coherentie van een focus op het milieu in de verf gezet wordt.
Laat een reactie achter