Machteld Siegmann leerde ik kennen door haar boek “De kaalvreter”. Daar won ze de Bronzen Uil mee in 2020 voor het beste Nederlandstalige debuut. Recent verscheen haar tweede boek “Wachter op de Morgen”
Omdat er een vrachtwagen zijn huis is in gereden, logeert de tweeënzeventigjarige Tak een tijdje bij Aria, zijn kleindochter. Aria is een jonge, alleenstaande kunstenares, ze woont in de stad en is acht maand zwanger. Eerder dan verwacht beginnen de weeën. Tot het kind geboren is, wijkt Tak uit naar de onderbuurman, die hem aanspoort zijn levensverhaal te vertellen. Wat volgt is zowel een wonderlijk als meeslepend relaas over Taks kindertijd tijdens de crisisjaren, de dood van zijn moeder, over dwangarbeid, zijn huwelijken en zijn dochter Marina, die met hem gebroken heeft.
Tak is de verteller in dit boek. Het is een monoloog hij vertelt ons alles. In haar vorig boek kwamen zowel Anton, Dirk, Meeus als Leie aan het woord. In ‘Kaalvreter’ komen we via de vier personages te weten hoe het Leie vergaat. Leie is een vrouw die ontdekt dat ze als peuter door haar Joodse ouders, ondergebracht wordt bij een protestants boerengezin. Omdat die ouders zo probeerden hun kind te redden. Het is Wereldoorlog II en Leie weet van niets. Zij is zich niet bewust van haar anders-zijn.
In dit werk horen we enkel de opa aan het woord. We luisteren naar wat Tak weet te vertellen. Volgens zijn vrouw Chrissie heeft Tak zijn eigen dochter het huis uit gejaagd en hij vraagt zich nu af of het allemaal wel zo hadden moeten lopen. Was hij beter niet wat minder koppig geweest ? Al die vragen spoken door zijn hoofd, terwijl Marina’s dochter beneden wacht op haar bevalling.
“En toen heb ik Marina geslagen. Wat ik nooit eerder had gedaan. Gewoon door de gedachte dat ze met Kees ouders over mij had zitten praten. Want ik had Marina nooit verteld dat ik eerder getrouwd ben geweest, dat ik boven het café heb gewoond. Ik was bang dat ze het tegen me zou gebruiken. Dat het mijn positie zou ondermijnen. Dat ik niks meer kon zeggen omdat ze dan zou zeggen:’Ja maar jij….”
Siegmann kan helemaal in een personage duiken, alle ongemakken naar boven halen. De grote thema’s als schuld, spijt gaat ze niet uit de weg. En toch blijf je de personages koesteren net omdat het gewoonweg ook maar mensen zijn. Siegmann heeft talent om in elke mens een goed verhaal te ontdekken.
Uitgeverij Ambo/Anthos Uitgever.
Laat een reactie achter