Nino Haratischwili schreef een vuistdik epos over een Georgische familie in de Sovjet-Unie in de twintigste eeuw. Het boek deed me soms denken aan ‘100 jaar eenzaamheid’ omdat het ook leest als een sprookje en omdat het zo onwaarschijnlijk maar toch echt blijkt te zijn. We leren acht levens kennen van één Georgische familie, beginnend in een kleine stad tussen Georgië en Azerbaidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en een recept bedenkt voor een overheerlijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het boek was mijn page-turner van deze zomer !
Haratischwili gaf Het achtste leven de ondertitel voor Brilka mee, een verwijzing naar de opzet van het boek: het verhaal wordt verteld door dertiger Nitsa, die voor haar nichtje Brilka hun familiegeschiedenis op papier heeft gezet. Die geschiedenis begint in 1900, bij de geboorte van Nitsa’s overgrootmoeder Stasia. Zij is de derde dochter van de succesvolle chocoladefabrikant. Stasia droomt ervan om danseres te worden in Parijs, maar de Eerste Wereldoorlog, de Russische Revolutie en het ontstaan van de Sovjet-Unie gooien roet in het eten. Stasia blijft in Georgië en trouwt met luitenant Simon Jasji, wordt moeder van Kostja en Kitty en kijkt toe hoe de generaties na haar vechten voor hun dromen. Daarbij worden ze net als Stasia meer dan eens gedwarsboomd door de grote gebeurtenissen op het wereldtoneel.
Ik heb deze regels te danken aan een eeuw die iedereen heeft bedrogen en misleid, iedereen die hoop koesterde. […] Ik heb deze regels te danken aan mezelf, omdat ik mijn vaderland verliet om mezelf te vinden en mezelf toch meer en meer verloor, maar ik heb deze regels vooral te danken aan jou, Brilka. Ik heb ze te danken aan jou, omdat je het achtste leven verdient. Omdat ze zeggen dat het getal acht voor de eeuwigheid staat, voor de terugkerende rivier. […] Ik heb jouw hart geadopteerd. Ik heb het mijne weggeslingerd. Neem mijn acht aan. Jij bent het toverkind.
Een mantra dat het boek opent en ook sluit. Achterin is een eenvoudige stamboom opgenomen. Brilka is in 1993 geboren, haar tante Nitsa, de vertelster, in 1973. Dit epos, deze orale vertelling, de krachtigste vertelbron die er is, houdt alle leden van de familie Jasji op een bepaalde manier levend.
De personages maken verschrikkelijke dingen mee en je weet dat het waar is, dat dat toen allemaal aan de orde was in Stalin-land, dit trouwens ook uit Georgie kwam. De 1300 bladzijden dikke roman laat je toch met een glimlach achter.
Laat een reactie achter